Günümüzden 8 yıl önce 2012 yılında oturduğumuz apartmanın karşısındaki caddede yaşlı bir teyze tezgah açmaya başladı. Her pazartesi ufak tezgâhını açar, kendi bahçesinde yetiştirdiği zerzevatı kısa zamanda satardı.   En büyük müşteriside bizim apartmandı. Yaz ayları boyunca sabahları gelirdi. Rahmetli Annem mutfak balkonunun karşısındaki sokakta pazarcı teyzeyi gördüğünde, mutfakta kahvaltı yapan bana seslenir; ‘’Git bak bakalım. Neler var? Güzel bir şeyler bulursan al ‘’ derdi. O yazı ve sattığı güzel kayısıları ve o kayısılardan annemin yaptığı kayısı marmelatlarını unutamadım.   Pazarcı Teyze, insan canlısı, hoş sohbet eşbah bir insandı. Pazartesi sabahları teyzem gelmişmi? Diye balkondan seğirtttiğimde beni görür görmez, kendine has sesiyle beni çağırır. Gel, gel derdi. Aşağıya inip yanına geldiğimde, Bana ‘’ herhalde beyaz tenli olduğumdan ‘’ Kaymak çocuk diye hitap ederdi. ( ikimizde birbirimizin ismini bilmiyorduk. ) Kaymak çocuk, Annene selam söyle! Nenem selam söyledi dersin derdi. ( sonraki yılarda da adım kaymak çocuk olarak kaldı ) O senenin sonbaharında pazarcı teyzemi apartmanın karşısındaki caddede artık göremez oldum.   Annemde soruyordu. Bende merak ediyordum. Apartmanımızın karşısında 750 dairelik toplu konut var. Toplu konut içerisinde her pazartesi ufak bir semt pazarı kurulur. Aaa bir de baktım bizim pazarcı Teyze semt pazarının bir köşesinde tezgah açmış. Yanına gittim sordum; Neden artık bizim sokakta tezgah açmıyorsun? Pazarcı Teyzem, köydeki evinin (Tire’nin yakınındaki bir köyden dolmuşla geliyordu ) Kümesindeki tavuklarından topladığı günlük yumurtalarıda satıyordu. 1 Hafta önce bizim apartmandan bir komşu yumurta sipariş etmiş.   Üstümüzdeki komşu da başka yumurta kalmadığı için olsa gerek ayırtılan yumurtaları almak isteyince ,Pazarcı Teyzem de ben onları komşunuza ayırdım. Vermem deyince, aralarında tartışma olmuş. Yaşanan bu tatsızlıktan sonra teyzem bir daha bizim mahallede tezgah açmamaya karar vermiş. Sonraki yıllarda, genellikle yaz ayları olmak üzere onu hep pazartesi pazarında görürdüm. Çok geniş gönüllü bir insandı. Diyelimki o gün tezgahında erik var.   Ve bende ihtiyacıma göre yarım yada 1 kilo erik alacağım. Tezgâhında ne kadar meyve kaldıysa tartmadan bana verir. Benden o günün ederiyle 1 yada 2 lira, 1 KG erik parası alırdı. Ben; bu kadar eriğe ihtiyacım yok verme desemde beni dinlemez bunlar benden derdi. Pazardan eve geldiğimde, pazarcı teyzemin bu cömertliğini Anneme anlattığımda Annemde Helal Olsun kadına,.böylelerine Allah daha çok verir derdi. Rahmetli Annemde bu ihtiyaç fazlası eriklerden komposto yapardı.   Geçen yıl bu zamanlar pazarda teyzemi gördüğümde Annemi kaybettiğimi söyledim. Çok üzüldü. Desene yalnız kaldın vah vah!.. Dedi. Bu yıl bahar aylarında yine onunla pazarda karşılaştım. Bana ne yaptın? Buladildinmi? Kendine bir eş,hayat arkadaşı diye bir soru yönellti. Ben, gülerek, yok dedim. Bulamadım. Ben sana bizim köyden bulayımmı? Dedi. Ben cevaben; Senin köyden bulacağın hanım bana uymaz. Anlaşamayız dedim.   Eliyle bir harekette bulundu. Buradan bulsana? ‘’ Akıllı telefonun kaydırma özelliğini kastediyor ‘’ Yani internetten bulsana demek istiyor.   Dedim oradan hiç olmaz!... Esprisini Patlattı; ‘’ Eee oradan olmaz, buradan olmaz, nereden bulacaksın sen? ‘’