İtfa­iye ile Hil­ton ara­sın­da­ki cad­de­de bir taksi du­ra­ğı… Kazan mev­cu­du yirmi altı kişi.​ Du­ra­ğın hemen yanı ba­şın­da bü­yük­çe bir kı­ra­at­ha­ne. Yaz kış bütün gün­le­ri­ni bu­ra­da ge­çi­ri­yor­lar. Nev-i şah­sı­na mün­ha­sır üç kişi var ara­la­rın­da.   La­ka­bı ki­tap­çı… Çizgi ro­man­la­rın has­ta­sı yo­kuş­la­rın us­ta­sı… Ne­re­ler­den bul­duy­sa. kim­ler­den al­dıy­sa  elin­de de­vam­lı bir çizgi roman. Nesli tü­ke­nen. te­da­vül­den kal­ka­lı yıl­lar olmuş  Pe­kos­bil­ler, Tek­sas­lar, Tom­miks­ler, Ki­no­va­lar, Küçük Prens­ler, Red­kit­ler ve biz­den Ka­ra­oğ­lan­lar vb.   Ki­tap­çı­nın asıl adı Şahap.​ Ki­lo­lu. ağır sık­let bir şo­fö­rü­müz. Şoför ma­hal­li­ne zor sığ­ma­sı­na rağ­men üç öğün ye­dik­le­riy­le küçük çapta bir dü­ğü­nün yemek işi hal­le­di­lir. Onca ikaza rağ­men iş­ta­hın­dan bi gram dahi olsa taviz ver­mez.​ Na­maz­gahtaki evin­den ge­lir­ken dil söğüş, kelle paça, kumru ne denk ge­lir­se mi­de­si­ne in­di­rir.​ Du­ra­ğa gel­di­ğin­de sabah kah­ve­si­ni ve so­da­sı­nı içer, tak­si­siy­le sı­ra­ya girer.   Şoför kol­tu­ğu­na otu­rur otur­maz günün anlam ve öne­mi­ne dair bir ki­ta­bı in­ce­ler­ce­si­ne  bir çizgi ro­ma­nın say­fa­la­rı­nı çe­vir­me­ye baş­lar. Et­ra­fıy­la hiç il­gi­len­mez.​ Kitap okur­ken sus­kun­lu­ğu iyice artar.​Sanki bir ti­yat­ro sa­lo­nun­da ya da kütüphanededir. Çıt çıksa ka­ba­ha­ti Ki­tap­çı’ya yük­le­ye­cek­ler ve de tüm azar­la­yan ba­kış­lar ve mı­rıl­dan­ma­lar ona yö­ne­le­cek­tir.   Du­rak­ta­ki şo­för­ler  yıl­lar öte­sin­den  gelen dost­luk­la­rı­nı; oyun­lar­la, soh­bet­ler­le  ve şa­ka­lar­la ge­liş­ti­rir­ler. Ki­tap­çı da hiç ol­maz­sa bu şa­ka­lar­dan bi­ri­ne günün bi­rin­de mu­ha­tap ola­ca­ğı­nın ayır­dın­da­dır.   Bol gü­neş­li bir bahar gü­nün­de saat ikin­di su­la­rın­da du­ra­ğa kırk­lı yaş­la­rın­da bir ha­nı­me­fen­di gelir.   İlk sı­ra­da­ki tak­si­ye yak­la­şır, kibar bir ses to­nuy­la;   -Naz­mi amca içer­dey­se bi ses­le­nir mi­si­niz? Şoför kı­ra­at­ha­ne­ye yö­ne­lir. Az sonra Nazmi Bey de ka­pı­da gö­rü­nür. Ba­ya­na doğru say­gıy­la yak­la­şır;   -Hoş gel­di­niz Ca­vi­dan Hanım.​ Tam za­ma­nın­da gel­di­niz. Şahap bey üçün­cü sı­ra­da, bu­yu­run bir kah­ve­mi­zi için. Gi­de­ce­ği­niz yere az sonra gi­der­si­niz.​ Ca­vi­dan Ha­nı­m’ın yü­zü­ne muzip bir gü­lüm­se­me ya­yı­lır. Belli ki aynı ma­hal­le­de  komşu olan bu iki kişi kitapçıyla il­gi­li bir se­nar­yo oluş­tur­muş­lar­dır…   Ki­tap­çı’nın sı­ra­sı on da­ki­ka sonra gelir.​ Tak­si­si­ni du­rak­ta kal­kış ye­rin­de ko­nuş­lan­dı­rır. Beş da­ki­ka­dır Şahap Bey’i iz­le­yen Nazmi Bey, çizgi ro­ma­nı­nı iş­tah­la oku­yan ki­tap­çının şoför ma­hal­li­ne cid­di­yet­le yak­la­şır. Ca­vi­dan Hanım arka ka­pı­ya yö­ne­lir, Se­na­rist ve yö­net­men ro­lün­de­ki Nazmi Bey önce ha­fif­ten bi ök­sü­rür ve devam eder;   -Bı­rak şu ki­ta­bı oku­ma­yı da ha­nı­me­fen­di­yi Hatay Renk­li Si­ne­ma du­ra­ğı­na bı­ra­kı­ver.   Şahap Bey,”şimdi sı­ra­sı mıydı?” der gi­bi­sin­den hem sı­kın­tı­lı hem de mem­nun kar­ma­ka­rı­şık bir yüz ifa­de­siy­le Nazmi Bey’e bakar;   -Sa­ğ ol te­şek­kür­ler. Ba­gaj­lık eş­ya­sı yoksa  arka kapı açık. Bu­yur­sun bin­sin.   Bu söz­le­re kulak mi­sa­fi­ri olan Ca­vi­dan Hanım şo­fö­re gö­rün­me­den eği­lip arka ka­pı­dan bin­miş nu­ma­ra­sı yapıp ka­pı­yı ya­vaş­ça çar­pa­rak ka­pa­tır. Ora­dan sırra kadem basar gibi kı­ra­at­ha­ne­ye doğru ses­siz­ce uzak­la­şır. Bu sıra Ki­tap­çı oku­du­ğu ki­ta­bı bir ay­raç­la be­lir­le­yip tor­pi­do gö­zü­ne iti­nay­la yer­leş­tir­mek­le meş­gul­dür. ”Dö­nüş­te kal­dı­ğım yer­den devam ede­rim.” diye mı­rıl­da­nır.   Ka­pı­nın ka­pa­nış se­si­ni duy­muş­tur. Ba­şı­nı ge­ri­ye çe­vi­rip kont­rol etme ih­ti­ya­cı­nı duy­maz.​ Tak­si­si­ne bir bayan bin­di­ğin­de çoğu zaman dikiz ay­na­sı­na bak­maz, arka kol­tu­ğu ba­zı­la­rı gibi kolaçan etmez.​Evli iki ço­cuk­lu maz­but bir aile ba­ba­sı­dır. Hiç bir zaman hiç­bir kim­se­nin de­di­kodu­su­nu din­le­mek­ten hoş­lan­maz, ken­di­si­nin de de­di­ko­du­su­nun ya­pıl­ma­sı­nı haz­zet­mez. Ar­dı­na bak­ma­dan yol­la­ra düşen yi­ğit­ler mi­sa­li mo­to­ru ça­lış­tı­rır, gaza basar ve  en kısa yol­dan Renk­li Si­ne­ma du­ra­ğı­na doğru yol alır.   Bu sı­ra­da, kı­ra­at­ha­ne­nin içi bay­ram­ye­ri gi­bi­dir. Kah­ka­ha­lar gırla git­mek­te­dir. ​Ca­vi­dan Hanım lise yıl­la­rın­da  epey oyun­da ha­tı­rı sa­yı­lır rol­le­re gir­miş­tir. Nazmi Bey’in de rol ar­ka­da­şı ol­muş­lu­ğu var­dır. Gö­re­vi ba­şar­ma­nın mut­lu­lu­ğu göz­le­rin­den okun­mak­ta­dır. Nazmi Bey­’den izin is­te­ye­rek teb­rik­ler, te­şek­kür­ler ve al­kış­lar eş­li­ğin­de kı­ra­at­ha­ne­den ay­rı­lır.   Ki­tap­çı, Bay­ram­ye­ri’nden Hatay Üçyol yö­nü­ne kıv­rıl­mış “Dö­nüş­te de bir müş­te­ri denk gelse bari!” diye dü­şün­mek­te­dir. Ni­ha­yet  Renk­li Si­ne­ma du­ra­ğı­na gelir.​ Ge­ri­ye doğru bakar, ne kapı açı­lır ne de bir inen olur.​ Ara­ba­dan me­rak­la iner. “ Ba­yıl­mış ol­ma­sın!..” di­ye­rek  hızla arka ka­pı­ya yö­ne­lir, cam­dan bakar içer­de kim­se­cik­ler yok­tur.​ Emin olmak için hemen ka­pı­yı açar. ”Yok yok yok, kos­ko­ca kadın uç­ma­dı ya!.. İn midir, cin midir ?” diye söy­le­nir. Son anda ak­lı­na Nazmi Bey’in şa­ka­la­rı gelir. Şa­ka­lar ya­pı­lır­ken o da ister is­te­mez gül­müş­tür. “Sen misin gülen! Gülme kom­şu­na gelir ba­şı­na” di­ye­rek kendi ha­li­ne de gü­le­rek dönüş yo­lu­nu tut­tu­rur.​ Ki­tap­çı la­kap­lı Şahap Bey’in tek te­sel­li­si, her şa­ka­dan sonra bir tepsi bak­la­va alı­nıp kı­ra­at­ha­ne­de hep be­ra­ber ye­nil­me­si­dir. Şa­ka­la­nan kişi te­sel­li ik­ra­mi­ye­si ola­rak katkı payı öde­mek­ten mu­af­tır. Ki­tap­çı tak­si­nin rad­yo­su­nu  açar, du­ra­ğa va­rın­ca­ya kadar  rast gele bir şar­kı­ya mı­rıl­da­na­rak eşlik eder.​ Du­ra­ğa var­dı­ğın­da  ilk işi orta kahve ile so­da­sı­nı içmek ve Nazmi Bey’e, ”Aşk olsun Nazmi, ala­ca­ğın olsun!” demek olur. Meh­met Sadık Medin