Bir kişiyi tanımak, tanıtmak, onun hakkında yorumlar yapmak , hüküm vermek hiç de kolay değil. Hak etmediği övgüleri dizmeye kalkarsanız “hadi canım sen de” tepkisiyle karşılaşırsanız. Haksız yere eleştirilerde bulunursanız haksızlık yapmış olursunuz. İsabetli tesbitler yapıp doğru hüküm vermek çok önemli ve de çok zor.Ben bu zor işi objektif bir bakış açısıyla, hataya düşmemeye gayret ederek, uzun yıllardır gözlemlediğim gerçekler ışığında özen gösterip bir garip adamı sizlere tanıtmaya çalışacağım değerli okurlarım.Bir garip adam diyorum; gariplik bilindiği gibi farklı anlamlara geliyor. Birincisi yadırganan , alışık olmayan anlamına geliyor . O gerçekten dış görünüşü ile bazıları için garip bir kişidir. İkincisi ise kimsesiz, yalnız anlamındadır. O bu anlamda da gariptir. Yalnız yaşar, hınım hısımının da çok fazla olduğu söylenemez. Üçüncüsü ise yoksulluk, ekonomik güçsüzlüktür. O yine bu yönden de gariptir.Bu tanımlamalardan da anlaşılacağı gibi gariplik zor, gariplik acı, gariplik kahredici bir durumdur.Allah kimseyi garip yapmasın, garip bırakmasın. İşte ben böyle birini tanıtmak istiyorum sizlere.Gerçi sözünü edeceğim kişiyi pek çoğunuz yakından tanıyor. Bu adam, şair, yazar, araştırmacı kişiliğiyle Hüseyin Evcil'den başkası değildir. Evcil'i Büyük Tire Gazetesini çıkarmaya başladığımdan beri daha yakından tanımaya başladığımı söyleyebilirim. O birçok gariplikler içinde mutlu olabilme çabalarını sürdürebilen ender insanlardan biridir. Şair ruhludur, daha doğru bir tanımlamayla şairdir. Okumak ve yazmak bir tutkudur O'nun için. Vatanını , milletini ve tüm insanları sever, yazdıklarında bu sevgiyi dile getirir hep.İpeksi bir kalbi vardır, bu kalp güzelliğiyle kimseyi incitmemeye çalışır. Söylenecek o kadar çok güzel şey var ki bunları yazsam inanın Hüseyin Evcil bu övgülerden dolayı mahcubiyet duyar.Tarih boyunca insanlığa hizmet için çalışan pek çok ilim adamı, şair, yazar, sanatçı var ki yaşadığı süre içinde ne kıymeti bilinmiş, ne de takdir edilmiş, arkasından akla hayale gelmedik övgüler dizilmiş, bu vefasızlık sanatın ve sanatçının kaderi mi olmalı ?Tıpkı kendinden önce yaşayan sanatçılar gibi şair Hüseyin Evcil'in kıymetini bildiğimizi söylemek neredeyse imkansız. O çoğu zaman hayat çarkının altında ezilmiş, görmezlikten gelinmiştir. Ama O kimseye küsmemiş, kendi halinde, kendi imkanlarıyla yaşayıp gitme çabasını sürdürmektedir. Olmadık insanlar çeşitli şekillerde ödüllendirilirken, böyle bir şahsiyetin hatırlanmayışı hazin bir durum.Evet, maalesef toplumumuz bazı değerlerin kıymetini, bu değerleri kaybettikten sonra fark edebilmektedir. Dileğim Evcil'in kaderi de bu şekilde sürüp gitmemesidir.Bilmem bu garip, fakat mert adamı yeterince tanıtabildim mi? Objektif olabildim mi? Düşüncelerime katılır, katılmazsınız bu sizin takdirinizdir.Ama ortada bir gerçek duruyor; dünyada, Türkiye'de, Tire'de yaşayan şair ruhlu bir Hüseyin Evcil var. Sanatı ve sanatçıyı hayata veda ettikten sonra anan, hatırlayan bir toplum olmaktan bilmem ki ne zaman kurtulacağız?